Er zijn vele bronnen, die een beschrijving geven van wat er gebeurt bij de dood, het stervensproces.
Enerzijds zijn er de beschrijvingen uit sterfbedvisioenen en wat er gebeurt bij een Nabij-de Dood Ervaring tot het aankomen bij het Licht, het ontmoeten van bekenden en het als het ware “over de schutting kijken” naar die andere wereld, de grens die niet overschreden mag worden “omdat de taak op aarde nog niet klaar is” en de ziel weer terugkeert naar het lichaam.
Oude beschrijvingen
Maar ook van de wel overgegane zielen zijn er beschrijvingen van hoe het stervensproces in zijn werk gaat. Ik denk bijv aan beschrijvingen als van Swedenborg in de 2e helft van de 18e eeuw en de zeer concreet beschreven ervaring van Robert Hugh Benson van begin vorige eeuw:
“… Ik had kort voor mijn overgaan een voorgevoel, dat mijn dagen op aarde op hun einde liepen. Mijn denken werd zwaar, iets als een soort slaperigheid als ik in bed lig. Meerdere keren had ik een gevoel weg te drijven en zacht terug te keren. Ongetwijfeld hadden degenen die zich bezig hielden met mijn fysieke welzijn de indruk dat ik, als dat nog niet gebeurd was, snel wegzonk. Tijdens zulke heldere tussenpozen ondervond ik geen gevoelens van fysiek ongemak. Ik kon zien en horen wat er om mij heen gebeurde en ik kon het mentale verdriet “voelen” dat mijn conditie veroorzaakte. En toch had ik de sensatie van de opperste buitengewone vreugde in denken. Ik wist zeker dat mijn tijd om over te gaan was gekomen en ik keek er met verlangen naar uit om te gaan. Ik had — tot zo ver — geen angst, geen bedenkingen, geen twijfels, geen spijt bij het zo verlaten van de aardse wereld. (Mijn gevoelens van spijt kwamen later, maar daarover zal ik het later nog hebben). Alles wat ik wilde was weg te gaan.
Ik voelde plotseling een grote aandrang om omhoog te gaan. Ik had geen enkel fysiek gevoel, op net zo’n manier als fysiek gevoel afwezig is tijdens een droom, maar ik was bij bewustzijn, hoezeer mijn lichaam ook in tegenspraak leek te zijn met zo’n conditie. Onmiddellijk toen ik die duidelijke innerlijke aandrang voelde om op te stijgen merkte ik dat ik dat ook werkelijk deed. Ik ontdekte toen dat degenen rondom mijn bed niet in de gaten hadden wat ik deed, aangezien ze zich op geen enkele manier inspanden om mij te helpen, en ook op geen enkele manier probeerden om mij tegen te houden. Mijzelf omdraaiend zag ik toen wat er gebeurd was. Ik zag mijn fysieke lichaam levenloos op bed liggen, maar ik was hier, de werkelijke ik, levend en wel. Een minuut of twee bleef ik staren en de gedachte verder wat te doen kwam in mij op, maar hulp was dicht bij. Ik kon de kamer nog heel helder om mij heen zien, maar er hing een zekere mistigheid omheen alsof hij gevuld was met zeer gelijkmatig verdeelde rook. Ik keek naar beneden naar mijzelf en vroeg mij af wat voor soort kleren ik aanhad, want ik was kennelijk van mijn ziekbed opgestaan en was daarom niet in een conditie om erg ver uit mijn omgeving weg te gaan. Ik was zeer verrast om te zien dat ik mijn gebruikelijke kleding aan had, zoals ik droeg als ik mij vrij en in goede gezondheid in mijn eigen huis bewoog. Mijn verrassing duurde slechts kort, dacht ik bij mezelf, wat voor andere kleren zou ik kunnen verwachten te dragen? In ieder geval niet een of andere doorschijnend kleed? Zo’n kostuum wordt vaak geassocieerd met het conventionele idee over een engel en ik had geen behoefte om mezelf ervan te verzekeren dat ik dat niet was!
Een dergelijke kennis van de geestelijke wereld, voor zover ik in staat geweest was die op te pikken in mijn eigen ervaringen, kwam mij meteen te hulp. Ik wist direct wat voor verandering er had plaatsgevonden in mijn conditie; Ik wist met andere woorden, dat ik “doodgegaan was”. Ik wist ook, dat ik leefde, dat ik mijn afgelopen ziekte voldoende van mij afgeschud had om in staat te zijn rechtop te staan en mijzelf te bekijken. Geen moment voelde ik enig mentale bedroefdheid, maar ik vroeg mij erg af wat er verder zou gaan gebeuren, want hier was ik, in het volledige bezit van al mijn vermogens, en inderdaad, mijzelf “fysiek” voelend zoals ik mij hiervoor nog nooit had gevoeld.
Hoewel dit enige tijd vroeg om te vertellen, zodat ik je zo gedetailleerd mogelijk kon informeren, moet het hele proces slechts een paar minuten aardse tijd hebben gevraagd…”
Hedendaagse beschrijvingen
En hier een beschrijving uit een moderner voorbeeld, case 1 uit het boek “Reis der Zielen” van Michael Newton uit de 90-er jaren:
“C. (cliënt): Oh, mijn god! Ik ben toch niet echt dood – of wel? Ik bedoel, mijn lichaam is dood – ik kan het beneden mij zien liggen – maar ik zweef… ik kan naar beneden kijken en mijn lichaam zien liggen op het ziekenhuisbed. Iedereen om me heen denkt dat ik dood ben, maar dat ben ik niet! Ik wil het uitschreeuwen, hé, ik ben niet echt dood! Dit is zo onvoorstelbaar… de zusters trekken het laken over mijn gezicht… de mensen die ik ken zijn aan het huilen. Ik zou dood moeten zijn, maar ik ben nog steeds levend! Dit is vreemd, want mijn lichaam is echt dood, terwijl ik er van bovenaf omheen kan bewegen. Ik leef nog!”
En op de vraag van Michael Newton wat er is gebeurd:
“C: Nou… ik stijg steeds hoger… nog steeds zwevend… ik kijk terug naar mijn lichaam. Het is net alsof je naar een film kijkt, alleen ben ik erin! De dokter troost mijn vrouw en dochter. Mijn vrouw snikt (cliënt schuift ongemakkelijk heen en weer in zijn stoel). Ik probeer haar in haar geest te bereiken… om haar te vertellen dat alles in orde is met mij. Ze is zo verdrietig dat ik daar niet doorheen kom. Ik wil haar laten weten, dat mijn lijden nu voorbij is… ik ben vrij van mijn lichaam… ik heb het niet meer nodig… en dat ik op haar zal wachten. Ik wil dat ze weet… maar ze… luistert niet naar me. Oh, ik ga nu weg…”
En nog een voorbeeld van Newton uit case 9 en dit verslag beschrijft ook nog eens de reis na het verlaten van het lichaam naar “thuis” in de zielenwereld, een benaming die al deze mensen consequent hanteren:
“Dr. N: Wat gebeurt er op het moment van je dood?
C: Ik heb een groot gevoel van opluchting en ik ga er snel uit.
Dr. N: Hoe zou je jouw vertrek van de aarde en betreding van de zielenwereld willen omschrijven?
C: Ik schiet omhoog net als een kolom van licht, en ik ben op weg.
Dr. N: Gaat dit altijd zo snel voor jou?
C: Nee, slechts na mijn laatste paar levens.
Dr. N: Waarom?
C: Ik weet de weg, ik hoef niemand te zien – ik heb haast.
Dr. N: En het stoort je niet dat er niemand is om je te ontvangen?
C: (lacht) Er was een tijd dat dit goed was, maar ik heb dat soort dingen niet meer nodig.
Dr. N: Wiens beslissing was het dat je de zielenwereld kunt betreden zonder begeleiding?
C: (pauze en dan, schouderophalend) Het was… een gezamenlijke beslissing… van mijn leraar en mij… toen ik wist dat ik dingen alleen kon handelen.
Dr. N: En je voelt je nu niet alleen en verdwaalt nu?
C: Maak je een grapje? Ik heb het niet meer nodig dat mijn hand vastgehouden wordt. Ik weet waar ik heen ga en ik ben ongeduldig om daar te komen. Ik wordt getrokken net als door een magneet en hoef slechts te genieten van de reis.
Dr. N: Vertel me hoe dit proces van trekken werkt wat je naar je eindbestemming brengt.
C: Ik rijd op een golf… een straal van licht.
Dr. N: Is deze straal elektromagnetisch of zo?
C: Nou… het is net als een radiofrequentie en dat iemand de knop omzet en gelijk de goede frequentie vindt voor mij.
Dr. N: Zie jij dan dat je wordt geleid door een onzichtbare kracht zonder veel vrijwillige controle en dat je de zaken niet kunt versnellen zoals je deed direct na je dood?
C: Ja, ik moet gaan met de golven van het licht… de golven hebben een richting en ik kan met ze mee drijven. Zij doen het allemaal voor je.
Dr. N: Wie doet dat voor je?
C: Diegenen die de baas zijn… ik weet niet precies hoe.
Dr. N: Dan heb jij dus geen controle. Je hebt niet de verantwoordelijkheid om je eigen eindbestemming te vinden.
C: (pauze) Mijn geest is gelijkgestemd met de beweging… ik zweef met de resonantie.
Dr. N: Resonantie? Hoor je geluiden?
C: Ja, de golvende straal… vibreert… hier zit ik ook aan vast.
Dr. N: Laten we teruggaan naar je verhaal over de radio. Is jouw spirituele reis beïnvloed door de vibrerende frequenties hoog, gemiddeld en laag resonerende kwaliteit?
C: (lacht) Dat is niet slecht – ja, en ik zit op een lijn, net als een baken van licht en geluid… en het is een deel van mijn eigen toonpatroon – mijn eigen frequentie.
Dr. N: Ik weet niet zeker of ik het goed begrijp hoe licht en vibratie gecombineerd worden om een golf in een richting op te zetten.
C: Denk aan een enorme stemvork binnen een pulserend licht.
Dr. N: Oh, dus er is energie hier.
C: Wij hebben energie – binnen een energieveld. Dus, het zijn niet alleen de lijnen waar we op reizen… we genereren energie vanuit onszelf… we kunnen deze krachten gebruiken afhankelijk van onze ervaringen.
Dr. N: Dus de mate van volwassenheid van de ziel geeft je enige controle over de snelheid en richting van de reis.
C: Ja, maar nog niet hier. Later, wanneer ik gesetteld ben kan ik veel zelfstandiger bewegen. Nu wordt ik getrokken en geacht om mee te gaan.
Dr. N: Goed, blijf hierbij en vertel me wat er nu gaat gebeuren.
C: (korte pauze) Ik ga alleen… gericht op mijn eigen ruimte… ga naar waar ik thuishoor.”
Maar er zijn veel meer beschrijvingen, die natuurlijk ook erg afhangen van de situatie van het overlijden, bijvoorbeeld na een moeizaam en heftig ziekteproces, bij een ongeluk, bij verdrinken, in een oorlogssituatie, bij zelfmoord, e.d.
En er blijkt ook een verschil in de plaatsen te zijn waar men terecht komt in de astrale wereld of een van de verschillende sferen in het hiernamaals afhangend van hoe men leefde volgens de wet van oorzaak en gevolg of karma…
