| In deze sectie vindt u een serie verslagen van nabij-de-doodervaringen, zoals verteld door de ervaarders zelf. Dit is slechts een begin, en wij hopen deze sectie in de loop van de tijd uit te breiden. Mensen die hun verhaal ter beschikking willen stellen van deze rubriek, verzoeken wij contact op te nemen via webmaster@netwerknde.nl.
Wat de hier opgevoerde verslagen betreft, besef dat ze niet allemaal beantwoorden aan het populaire beeld van de tunnel en het licht. Een enkel verhaal betreft zelfs een ervaring die terug kan worden gevoerd op een “vorig leven”; hoe vreemd dit ook lijkt, die ervaring had en heeft een krachtige invloed gehad op het leven van de ervaarder, en kan daarom niet worden afgedaan als niet relevant. |
Naast deze ingezonden persoonlijke ervaringen wordt ook verwezen naar het onderzoek van Igor Corbeau onder BDE’ers van Merkawah uit 2004 onder de knop ‘Hulpverlening’ en vooral ook het overzicht met persoonlijke reacties aan het eind.
Verder bevat de KRO documentaire ‘Een tweede leven‘ uit 2010 een achttal video’s met persoonlijke ervaringen, die momenteel om onduidelijke redenen geblokkeerd blijken. We zijn benieuwd naar hun verklaring waarom en of dit hersteld kan worden.
Intussen gaf Pim van Lommel de volgende link van zijn website door met “16 indrukwekkende interviews met mensen met een BDE die niet in de definitieve televisiefilm van Maasje Ooms en Ingrid Werner kwamen.”
De BDE van Paul Vens
Er zijn veel prachtige verhalen over nabij-de-doodervaringen geschreven, over tunnels van licht en zwevende zielen boven de operatietafels. Maar hoe gaat het daarna verder, op de werkvloer, op school, waar niemand deze ingrijpende ervaring deelt? Hoe reageren je vrienden als je vanuit een andere zienswijze hun vragen beantwoordt? Hoe vertel ik het mijn ouders thuis? Wie weet waar je het over hebt als je zoiets meegemaakt hebt? Kan ik eigenlijk wel vertellen wat ik gezien, beleefd heb?
Lees verder – klik hier (pdf-bestand)
De kracht van een nabij-de-doodervaring (mw J.K.)
Toen ik in mei 2007 terecht kwam op de website van stichting Merkawah, werd mij veel duidelijk. Jarenlang heb ik mijn NDE niet herkend. Nu heb ik zelf ‘ja’ gezegd tegen mijn NDE en tegen mijzelf. Ik wilde niet langer afhankelijk zijn van de mening van anderen en ik ben zelf achter het stuur gaan zitten. Mijn leven is hierdoor veranderd: ik ben gegroeid van klacht naar kracht.
Lees verder – klik hier (pdf-bestand)
De NDE van G.K.
Het was woensdagmiddag (1 april 1970, ik was toen 17 jaar en zat in de vierde klas van HBS-A) en ik was vrij van school. Zoals elke woensdagmiddag waste ik mijn haren – ik droeg in die tijd al lang haar en verzorgde dat goed – in de keuken bij het aanrecht onder de geiser. Deze geiser was net enkele dagen tevoren door een monteur schoongemaakt en opnieuw afgesteld. Toch bleek de geiser niet in orde. Er kwam koolmonoxydegas vrij, waarvan de eigenschappen zijn dat het reukvrij is en zwaarder dan lucht. Daardoor verzamelde het gas zich in de spoelbak onder de geiser. Doordat mijn gezicht in de spoelbak van het aanrecht hing, kreeg ik het koolmonoxidegas in mijn longen. Ik ben toen bewusteloos op de keukenmat (kokos) gevallen en tegen de kamerdeur.
Lees verder – klik hier (pdf-bestand)
Leven met een nabij-de-doodervaring (Mw. R.B.)
In mijn beleving wàs ik al geboren mèt een nabij-de-doodervaring.
Ik kwam ter wereld tijdens de winter van 1955 in een onverwarmde slaapkamer van een arbeidershuisje. Toen de dokter kwam, was ik er al. Mijn moeder had mij toegedekt met een deken, maar ik was onderkoeld. Ik had winterhanden en wintervoeten. Dat was het begin van mijn leven.
Wonderlijke droom
Toen ik een meisje van drie was, droomde ik dat ik werd doodgeschoten. Ik was een jongen van 23 jaar. Ik zat in het verzet en ik vluchtte voor de Duitsers. Ik voelde de kogels in mijn rug en ik viel voorover in het gras. Het volgende moment keek ik op mijzelf neer. Ik was verbaasd dat ik geen pijn voelde.
Lees verder – klik hier (pdf-bestand)
De NDE van B.E.
Als kind had ik een ongeluk waardoor ik totaal tien keer ben geopereerd. Tijdens de negende operatie – ik was toen 19 jaar – waren verschillende fouten gemaakt. Daardoor moest ik met spoed wéér geopereerd worden. Tijdens deze operatie trad ik uit mijn lichaam.
Lees verder – klik hier (pdf-bestand)
[mei 2014] Bovenstaand verhaal krijgt eind 2013 een bijzonder vervolg dat de auteur graag wil delen:
“Ik zit aan het begin van de avond met mijn zoon op de bank; hij is dan ruim een week 3 jaar. Hij heeft een tijdschrift gevonden dat hij aan het doorbladeren is.
Zoals al in het verhaal is beschreven, is mijn zoon geboren bij een zwangerschap van 29 weken. Hij had geen hartslag of ademhaling en moest gereanimeerd worden. Later die avond gebeurde dat opnieuw terwijl hij werd vervoerd naar het academisch ziekenhuis.
Daar op die bank was hij dus in het tijdschrift aan het bladeren en hij zag een foto van een operatieteam, in blauwe pakken en met mondkapjes op. De patient is niet te zien en de foto is niet shockerend. Hij vraagt me wat ‘dat’ is en ik zeg iets korts als; een operatiekamer. Vervolgens zegt hij: die meneer knijpt daar zo. Hij wijst naar zijn rechterzijde, net onder zijn ribbenkast, terwijl hij dit zegt. Hij kijkt er erg moeilijk bij en zegt dat het erg veel pijn doet (meneer zegt hij overigens tegen alle volwassenen, zijn kinderarts was een vrouw).
Ik heb geluisterd en naar hem gekeken en wou niet teveel zeggen of vragen. Wel heb ik gevraagd; wanneer was dat? Maar daar kon hij geen antwoord op geven, logisch ook.
Ik heb begrepen dat een pasgeborene met twee vingers wordt gereanimeerd, net onder het middenrif. Ik was er de eerste keer bij, maar kon het niet goed zien omdat een heel team van mensen om hem heen was. Onze ‘Grote-Kleine-Man’ was wel erg klein bij zijn geboorte!
Bovenstaand vervolg heeft indruk om me gemaakt, dat mag logisch zijn. Overigens hebben wij hem nooit verteld dat hij tijdens een spoedoperatie is geboren. Zijn beleving die hij zo puur met mij heeft willen delen, kan mijns inziens niet anders uitgelegd worden dan als een herinnering aan zijn geboorte en wellicht een NDE die daaraan verbonden is.
Abraham”
De NDE van Joke Postema
TOT HIER …. EN NIET VERDER ….
Mijn leven is opgesplitst in twee delen; één voor woensdag 20 december 2006 en één er na. Die dag bezocht ik de plaatselijke bouwmarkt, in gezelschap van mijn toenmalige man en dochter. Een bezoek met grote gevolgen.
Lees verder – klik hier (pdf-bestand)
